تربیت یا اصالت
تربیت،اصالت
به جای تعریف این دو و هدر دادن وقت،بهتره یه سره بریم سراغ جامعه خودمون.از کوچیکی تو ذهنمون فرو شده که ما اصیلیم،ما متمدنیم،ما با فرهنگیم، نسل برتریم و این حرفا...
اما واقعا اینایی که گفتن و شنیدیم،هستیم؟
اصیل هستیم ولی آیا تربیت هم شدیم؟
آیا اصیل بودنمون رو حفظ کردیم؟
آیا اصالت بدون تربیت معنا و مفهومی داره؟
گیرم پدر تو بود فاضل از فضل پدر تو را چه حاصل؟
اینکه ما گذشته خوبی داشتیم،تاریخ خوبی داشتیم،عزت خوبی داشتیم،به کنار،الان چه داریم؟
خیلی محترمانه میگم که به کسی بَر نخوره،نه فرهنگ خوبی داریم،نه تربیت خوبی شدیم و بدتر از همه اصالت خودمون رو هم داریم زیر سوال میبریم...
خیلی ها مسئولن،وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،مساجد ،حوزه های علمیه،وزارت آموزش و پرورش(البته الان تمرکزش رو تغییر اسمشه،انتظار زیادیم نباید داشت ازش)،بزرگان کشور،هنرمندان،خانواده ها و ...
تربیت یادگرفتنی است،نه خواندنی،عملی است نه تئوری.
کتاب های دبستان و راهنمایی و دبیرستان پر بود از راهنمایی های اخلاقی و آموزشی اما کمتر کسی تونست اونها رو یاد بگیره و به سرعت فراموش کرد.میدونید چرا؟چون هممون دو سه بار خوندیم آموزه ها رو،حفظ کردیم،نمرشو گرفتیم،کتابارو انداختیم دور.فرهنگشم با کتاب انداختیم دور رفت
تربیت یکی دو روزه نیست،تکرار و تکرار و تکرار مبانی درست،تربیت رو تثبیت میکنه،که نکرده و به مرحله زجر آوری رسیده...
دوستان گاهی به پست های من ایراد میگیرن که به سخندانی نیست و راهکار بده؛حرفشون کاملا هم درسته.
راهکار:تغییر مبانی تربیتی آموزش و پرورش،خروج از روش باطل تئوری خواهی،آموزش خانواده ها و اصلاح قوانین فرهنگی غلط...
